Odpowiednie przechowywanie paszy do skarmiania zwierząt w gospodarstwie umożliwia nam korzystanie z niej niemal przez cały rok. Dobrze przechowywana pasza będzie stanowiła zdrowe i wysokiej jakości źródło pożywienia dla bydła, co przekłada się bezpośrednio na wyniki z hodowli. Sposobów na konserwację paszy jest kilka, jest to przede wszystkim zasuszanie oraz zakiszanie. Produkcja sianokiszonki nie jest trudna, a przynosi świetne efekty.
Jak przechowywać bele siana i sianokiszonki?
Sianokiszonka to bardzo wartościowa pasza objętościowa dla bydła, cieszy się ogromną popularnością wśród hodowców. Jednak aby utrzymać jej jakość należy zadbać o właściwe warunki przechowywania. Jeśli bele będą dobrze zabezpieczone, mogą przetrwać nawet 12 miesięcy bez utraty na jakości. Podstawowym elementem odpowiedzialnym za prawidłowe przechowywanie sianokiszonki jest brak dostępu tlenu do przechowywanego materiału. Trawa powinna być wstępnie podsuszona, a zawartość suchej masy powinna wynosić między 40 a 60%. Pamiętajmy także, że najlepszy pod kątem składników odżywczych będzie pierwszy pokos, który jednocześnie jest najobfitszy. Do niego właśnie należy się najbardziej przyłożyć. Po wstępnym podsuszeniu trawy formujemy z niej bele, które nie dalej niż dwie godziny później należy spakować. W tym momencie przyda się dobrej jakości folia do bel 750 mm lub 500 mm (w zależności, jakiej szerokości folii potrzebujemy). Warto postawić na folię dobrej jakości, najlepiej pięciowarstwową, ponieważ tylko taka zapewni sianokiszonce odpowiednie warunki do zakiszania. Zakiszanie odbywa się w warunkach beztlenowych i to jest podstawowym warunkiem powodzenia całego procesu. Tylko w takim wypadku bakterie kwasu mlekowego będą miały możliwość wykonania swojej pracy. Jeśli do zakiszanego materiału dostanie się tlen, rozpoczną się procesy gnilne, a pasza straci na jakości, bądź też stanie się całkowicie bezużyteczna. Dlatego właśnie folia do bel 750 lub 500 musi wykazywać się trwałością i elastycznością, a także wysoką kleistością. Bele należy owinąć najlepiej sześciokrotnie, dla pewności, że nawet twarde łodygi nie spowodują przebicia.
Owijając bele sianokiszonki należy wybierać tylko folie posiadające stabilizatory UV. W innym wypadku materiał będzie nadmiernie się nagrzewał, co zakłóci proces zakiszania. Trzeba również zwrócić uwagę na kolor folii. Producenci oferują nam cztery kolory, dwa ciemne (zielony i czarny) oraz dwa jasne (biały i jasny zielony), które posłużą nam do rozróżnienia bel z różnych pokosów. Jasne kolory zarezerwujmy na pierwsze pokosy, ciemne natomiast zostawmy na później, kiedy nie grożą już upały.